Ένα παράδοξο φαινόμενο παρατηρούμε τον τελευταίο καιρό: Οι Έλληνες ζητούν, συχνά επιτακτικά ή και επιθετικά, κατηγορώντας για απραξία, από του υπόλοιπους Ευρωπαίους (συν-Ευρωπαίους) επίδειξη αλληλεγγύης, ώστε να καταφέρει η Ελλάδα να ξεπεράσει την υφιστάμενη κατάσταση.
Μέχρι στιγμής δε βλέπετε μάλλον κάτι παράδοξο! Αν σκεφτούμε όμως για λίγο ποιοι είναι αυτοί που ζητούν και από ποιους ζητούν, τότε ίσως το αντιληφθούμε.
Είναι λοιπόν απο τη μία οι Έλληνες. Εκείνοι δηλαδή που θεωρούν τους Ευρωπαίους κάτι ξένο και πολύ διαφορετικό από τους ίδιους, εκείνοι που βάσει ερευνών δε διαθέτουν ευρωπαϊκή συνείδηση (πολλοί τη θεωρούν και κάτι αρνητικό, αφού¨δε μπορεί να υπάρχει κάτι πέρα από την εθνική συνείδηση"), εκείνοι που καθοδηγούνται από τους υποκρινόμενους φιλοευρωπαϊστές, στην πραγματικότητα όμως το λιγότερο ευρωφοβικούς πολιτικούς τους (ευρωφοβικοί συνήθως λόγω άγνοιας), εκείνοι τέλος που βλέπουν το οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης μόνο ως μια ανεξάντλητη πηγή άντλησης χρημάτων (για επιδοτήσεις, αποζημιώσεις, χρηματοδότηση δημοσίων έργων και προγραμμάτων για την προώθηση της επιχειρηματικότητας ή την καταπολέμηση της ανεργίας).
Από την άλλη πλευρά βρίσκονται οι Ευρωπαίοι. Εκείνοι που στην πλειοψηφία τους σκέφτονται τόσο εθνικά, όσο όμως και ευρωπαϊκά, εκείνοι που πολλές φορές απέδειξαν ότι εργάζονται σοβαρά για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, εκείνοι που από τότε που αναντίρρητα δέχτηκαν τη φτωχή Ελλάδα στους κόλπους της ΕΕ, της προσφέρουν αφειδώς οικονομικά πακέτα και πολιτική συμπαράσταση προωθώντας την ανάπτυξή της.
Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση κατηγορούμε τους Ευρωπαίους ότι μας εγκαταλείπουν. Και κυρίως καταφερόμαστε εναντίον της Γερμανίας, ξεχνώντας ότι αυτή εισφέρει στα ευρωπαϊκά ταμεία τα περισσότερα χρήματα από όλα τα υπόλοιπα κράτη, με μάλιστα δυανάλογα προς την οικονομική της δύναμη και τον πληθυσμό της (σε αντίθεση για παράδειγμα με την επίσης ισχυρή Μ. Βρετανία). Για να μην αναφέρουμε και το γεγονός οτι για χάρη της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και μόνο, η Γερμανία δέχτηκε να αντικαταστήσει το ισχυρότατο μάρκο με το ευρώ.
Ας κάνουμε λοιπόν πρώτα την αυτοκριτική μας, ας αντιληφθούμε επιτέλους τι σημαίνει ευρωπαϊκή ενοποίηση και μέτα μπορούμε να επανέλθουμε και να ζητήσουμε αλληλεγγύη!
