Η πρόσφατη υπερψήφιση του νέου ασφαλιστικού νομοσχεδίου (νόμου πλεόν) επανέφερε τη συζήτηση περί δημοκρατικής νομιμοποίησης. Στην πλειοψηφία τους τόσο δημοσιογράφοι όσο και πολιτικοί αντιτίθενται στην ανάγκη ανανέωσης της δημοκρατικής νομιμοποίησης προς την κυβέρνηση και στηρίζουν την επιχειρηματολογία τους υποστηρίζοντας περίπου ότι "οποιαδήποτε κυβέρνηση και να βρισκόταν στο τιμόνι της χώρας, θα ήταν αναγκασμένη να πάρει τα τελευταία επώδυνα μέτρα". Εύκολα δηλαδή και με θράσος περισσό παραβλέπουν το ρόλο των πολιτών αλλά και τη λειτουργία της ίδιας της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Από τη μία λοιπόν οι πολίτες δε χρειάζεται να ρωτηθούν, αφού οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι, ως πολιτικά πιο ώριμοι, γνωρίζουν καλύτερα και παράλληλα αυθαίρετα θεωρούν (οι δημοσιογράφοι κυρίως) ότι μεταφέρουν τη βούληση της ίδιας της κοινωνίας. Από την άλλη οι βουλευτές λησμονούν τον αντιπροσωπευτικό τους ρόλο και λειτουργούν ως ανεξέλεγκτοι άρχοντες.
Στο παραπάνω επιχείρημα πολλοί προσθέτουν και αυτό του το μεγάλου κόστους των εκλογών. Ένα επιχείρημα, το οποίο διακρίνεται τουλαχιστιν από λαϊκισμό. Τη στιγμή που τους περισσότερους μέχρι σήμερα ελάχιστα απασχόλησαν τα κρατικά ταμεία και οι υπέρογκες δημόσιες σπατάλες σε όλους τους τομείς, φαντάζει η ανησυχία για το κόστος των εκλογών ως εμπαιγμός και υποτίμηση του ρόλου των πολιτών. Ας χαθούν και μερικά χρήματα με αντίτιμο την περισσότερη δημοκρατία!
