Η αντιευρωπαϊκή ομάδα Visegrad

Συνεχίζουμε και επιμένουμε ότι το προσφυγικό ζήτημα μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο σε ευρωπαϊκό επίπεδο και σε καμία περίπτωση σε εθνικό. Η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί σίγουρα να λάβει σημαντικές πρωτοβουλίες.
Ανασταλτικό παράγοντα αποτελεί η έως τώρα στάση πολλών κρατών-μελών της ΕΕ, που είτε αντιδρούν σφόδρα είτε σφυρίζουν αδιάφορα.

Η αντίδραση και οι μονομερείς ενέργειες των κρατών της ομάδας Visegrad, φανερώνουν για ακόμα μια φορά ότι ήταν λάθος η βιασύνη της ΕΕ να υποδεχτεί τις χώρες αυτές στους κόλπους της. Διότι όταν το 2004 έγιναν μέλη της ΕΕ, οι χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, βρίσκονταν ακόμα σε διαδικασία εκδημοκρατισμού με σαφή εθνοκεντρικό προσανατολισμό (δημιουργία εθνικής συνείδησης κλπ). Δεν είχαν αποκτήσει ακόμα ευρωπαϊκό βηματισμό και απείχαν πολύ από το να κατανοήσουν τους στόχους της ΕΕ στην κατεύθυνση της πολιτικής ενοποίησης. Έτσι και σήμερα δείχνουν ξένο σώμα, χωρίς να μπορούν να δράσουν ευρωπαϊκά, βάζοντας μπροστά το εθνικό τους συμφέρον, χωρίς να μπορούν να το εντοπίσουν αυτό μέσα στο συνολικότερο ευρωπαϊκό συμφέρον.

Προσφυγική κρίση - ΕΕ - ΝΑΤΟ

Κατώτερη των περιστάσεων αποδεικνύεται για ακόμα μία φορά η Ευρωπαϊκή Ένωση καθώς δείχνει αδυναμία να αντιμετωπίσει την προσφυγική κρίση. Η αποδυνάμωσή της, ιδιαίτερα από τη μεγάλη διεύρυνση του 2004 και μετά, γίνεται φανερή κάθε φορά που εμφανίζεται μια μικρότερη ή μεγαλύτερη κρίση.

Όσον αφορά λοιπόν το προσφυγικό, δείχνει βραδυκίνητη και χωρίς ουσιαστική βούληση να το αντιμετωπίσει. Απαιτούν οι εταίροι από την Ελλάδα να δώσει λύσεις. Πρόκειται, όμως, για ένα διεθνές ζήτημα που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί σε εθνικό επίπεδο. Η λύση μπορεί να είναι μόνο ευρωπαϊκή.

Η αποτελεσματικότερη φύλαξη των συνόρων, αλλά και η εξασφάλιση της  προβλεπόμενης διαδικασίας (καταγραφή, ταξιδιωτικά έγγραφα κλπ.) για τους πρόσφυγες που φτάνουν επί ελληνικού εδάφους, μπορούν να επιτευχθούν μόνο μέσα από την άμεση ενίσχυση του (και όχι της) FRONTEX. Η πρόθεση κάποιων πλευρών να βάλουν στο παιχνίδι το ΝΑΤΟ, μια αμυντική δηλαδή συμμαχία, γεννάει πολλά ερωτηματικά. Αναρωτιέται κανείς ποια γεωπολιτικά συμφέροντα μπορούν να εξυπηρετούνται όταν το ΝΑΤΟ καλείται να περιφρουρήσει τα σύνορα μεταξύ δύο κρατών μελών του;

Η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να πιέσει όσο μπορεί για μια ευρωπαϊκή λύση. Σε περίπτωση όμως που λόγω των διαφόρων διεθνών συσχετισμών, δεν καταφέρει να αποτρέψει παρέμβαση του ΝΑΤΟ, πρέπει να θέσει σαφείς προϋποθέσεις και χρονικό περιορισμό, ώστε να μην νομιμοποιήσει μια νέα πρακτική της Συμμαχίας να διεκδικεί έναν πρωταγωνιστικό ή και διαιτητικό ρόλο εκεί που μπορούν να δοθούν πιο ανώδυνες λύσεις για τα κυρίαρχα κράτη.