Μαριονέτες οι βουλευτές

Η χθεσινή ψηφοφορία στη βουλή και η υπερψήφιση του πολυνομοσχεδίου κατέδειξε για ακόμα μία φορά τη μικρότητα και ανεπάρκεια των κυβερνητικών βουλευτών (όχι ότι οι υπόλοιποι έχουν δείξει κάτι διαφορετικό).

Οι κυβερνητικοί βουλευτές δεν είναι τα θύματα της μέχρι τώρα κυβερνητικής πολιτικής, όπως θέλουν να παρουσιάζονται. Είναι οι κύριοι υπεύθυνοι της πολιτκής αυτής και των τόσο σκληρών μέτρων που έχουν ληφθεί τον τελευταίο καιρό. Είναι γνωστό ότι οι βουλευτές είναι αυτοί, οι οποίοι νομοθετούν και ουσιαστικά επικυρώνουν τις αποφάσεις της κυβέρνησης. Έτσι λοιπόν, αν αυτοί είχαν σταθεί στο ύψος τους και είχαν πάρει στα σοβαρά το ρόλο τους ως εκπροσώπων των πολιτών, θα μπορούσαν καταψηφίζοντας κάποια μέτρα να βοηθήσουν στην αναζήτηση άλλων τρόπων αντιμετώπισης στης δύσκολης κατάστασης. Θα έδειχναν ότι ενδιαφέρονται πραγματικά για τους πολίτες και ότι λειτουργούν υπέρ των πολλών. Η στάση τους όμως είναι τουλάχιστον ύποπτη. Το πιο ανώδυνο που μπορεί να φανταστεί κάποιος είναι ότι δεν αντιδρούν για να μη βρεθούν στη δυσμένεια του κόμματός τους και απωλέσουν κάποια στιγμή τη θέση τους και τα προνόμια που απορρέουν από αυτή.

Είναι αλήθεια απορίας άξιο, πώς αυτοί οι υπέρμαχοι της δημοκρατίας ανέχονται να λειτουργούν ως μαριονέτες, ως άτομα χωρίς πολιτική άποψη, ως άβουλα όντα. Οι φωνές και οι ψευτοδοιαμαρτυρίες κάποιων δεν έχουν καμία πολιτική ουσία αν δεν αποτυπώνονται στις ψηφοφορίες της βουλής.

Υ.Γ. Θετική, αν και καθυστερημένη, η στάση του βουλευτή κ. Β. Παπαχρήστου, που καταψήφισε το πολυνομοσχέδιο και διαγράφηκε από το¨δημοκρατικό" κόμμα του.

Δεν πείθει η Ντόρα

"Δημοκράτική Συμμαχία" το νέο κόμμα που ιδρύθηκε από τη Ντόρα Μπακογιάννη. Όπως μπορέσαμε να διακρίνουμε από την ιδρυτική διακήρυξη, πρόκειται μάλλον για ένα κόμμα στη βάση του νεοφιλελευθερισμού που θέλει να τοποθετείται στο κέντρο του πολιτικού φάσματος.

Σε συνέχεια της κομματικής παράδοσης στην Ελλάδα, έχουμε να κάνουμε με ένα κόμμα αρχηγικό, με τις γνωστές βέβαια υποσχέσεις για δημοκρατικές και συμμετοχικές διαδικασίες στο εσωτερικό του.

Η ΔΗ.ΣΥ. έρχεται να εκφράσει κάτι νέο, κάτι που τουλάχιστον μέχρι στιγμής δε διαπιστώνουμε. Και αυτό το νέο καλείται, σύμφωνα με τη δομή του, να το εκφράσει πρωτίστως η ίδια η κ. Μπακογιάννη. Μία πολιτικός δηλαδή, η οποία στην έως τώρα πολιτική της διαδρομή αναλάμβανε πάντοτε ρόλους ανώδυνους για την πολιτική της εικόνα (δήμαρχος Αθηναίων, υπουργός εξωτερικών), περιμένοντας την εξασφαλισμένη, όπως υπολόγιζε, εποχή της αρχηγίας της στη Ν.Δ. Χάνοντας λοιπόν το παιχνίδι, αναζήτησε τη ρήξη με τη Ν.Δ.

Ιδρύει έτσι το νέο κόμμα ελπίζοντας σε ένα μελλοντικό ενεργό πολιτικό ρόλο. Φαίνεται δηλαδή ότι πρόκειται περισσότερο για την ικανοποίηση προσωπικών φιλοδοξιών και όχι για την έκφραση μιας νέας πολιτικής πρότασης, έξω από το σημερινό σαθρό κομματικό σύστημα.

Μετά από τις πρώτες ουσιαστικές πολτικές κινήσεις του ΔΗ.ΣΥ., θα επανέλθουμε...

Το πισωγύρισμα της Ευρώπης

Οι τριγμοί στο οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης γίνονται τον τελευταίο καιρό όλο και πιο αισθητοί. Η οικονομική κρίση οδήγησε πολλά κράτη μέλη να ξεφύγουν από τον ευρωπαϊκο προσανατολισμό τους και να δράσουν και πάλι εθνικά. Φάνηκε ότι η Ε.Ε δεν είναι τελικά τόσο ισχυρή και ενιαία όσο ήθελε να δείχνει. Τα άλματα που έγιναν τα τελευταία 60 χρόνια προς την ευρωπαϊκή ενοποίηση, ακολούθησε μια στασιμότητα, ακόμα και ένα πισωγύρισμα σε εποχές αυτόνομης πολιτικής δράσης των κρατών και δυσπιστίας προς την Ένωση.

Η σημερινή οικονομική ανασφάλεια κατέδειξε ότι η Ε.Ε είναι επιρρεπής σε κρίσεις στο ίδιο το εσωτερικό της. Τούτο οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι όλα αυτά τα χρόνια η οικονομική ενοποίηση διεξήχθη δυσανάλογα προς την πολιτική ενοποίηση. Η μονόπλευρη προώθηση μια ισχυρής οικονομικής κοινότητας με ταυτόχρονη παραμέληση της αναγκαιότητας δημιουργίας μια ισχυρής ενιαίας πολιτικής οντότητας οδήγησε σε μια Ε.Ε ακέφαλη, χωρίς ενιαία φωνή και στρατηγική προς τα έξω. Και προς τα μέσα όμως δεν απολαμβάνει της στήριξης των Ευρωπαίων λόγω της απόστασής της από τους πολίτες, της απρόσωπης και απόμακρης εικόνας της καθώς και του ελλείμματος δημοκρατίας στους κόλπους της.

Παρ΄ολα αυτά η ίδια η Ε.Ε αποτελεί την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον για τα ευρωπαϊκα κράτη. Πρέπει να αντιληφθούμε ότι σήμερα τα μεγάλα προβλήματα δε μπορούν πια να επιλυθούν εθνικά, αλλά κυρίως σε επίπεδο ευρωπαϊκό. Βασική βέβαια προϋπόθεση είναι μια μεταμορφωμένη Ε.Ε, από τη μια πολιτικά ενωμένη και ισχυρή και από την άλλη προσιτή προς τους ευρωπαίους πολίτες .

Δημοκρατικής νομιμοποίησης συνέχεια

Η πρόσφατη υπερψήφιση του νέου ασφαλιστικού νομοσχεδίου (νόμου πλεόν) επανέφερε τη συζήτηση περί δημοκρατικής νομιμοποίησης. Στην πλειοψηφία τους τόσο δημοσιογράφοι όσο και πολιτικοί αντιτίθενται στην ανάγκη ανανέωσης της δημοκρατικής νομιμοποίησης προς την κυβέρνηση και στηρίζουν την επιχειρηματολογία τους υποστηρίζοντας περίπου ότι "οποιαδήποτε κυβέρνηση και να βρισκόταν στο τιμόνι της χώρας, θα ήταν αναγκασμένη να πάρει τα τελευταία επώδυνα μέτρα". Εύκολα δηλαδή και με θράσος περισσό παραβλέπουν το ρόλο των πολιτών αλλά και τη λειτουργία της ίδιας της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Από τη μία λοιπόν οι πολίτες δε χρειάζεται να ρωτηθούν, αφού οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι, ως πολιτικά πιο ώριμοι, γνωρίζουν καλύτερα και παράλληλα αυθαίρετα θεωρούν (οι δημοσιογράφοι κυρίως) ότι μεταφέρουν τη βούληση της ίδιας της κοινωνίας. Από την άλλη οι βουλευτές λησμονούν τον αντιπροσωπευτικό τους ρόλο και λειτουργούν ως ανεξέλεγκτοι άρχοντες.

Στο παραπάνω επιχείρημα πολλοί προσθέτουν και αυτό του το μεγάλου κόστους των εκλογών. Ένα επιχείρημα, το οποίο διακρίνεται τουλαχιστιν από λαϊκισμό. Τη στιγμή που τους περισσότερους μέχρι σήμερα ελάχιστα απασχόλησαν τα κρατικά ταμεία και οι υπέρογκες δημόσιες σπατάλες σε όλους τους τομείς, φαντάζει η ανησυχία για το κόστος των εκλογών ως εμπαιγμός και υποτίμηση του ρόλου των πολιτών. Ας χαθούν και μερικά χρήματα με αντίτιμο την περισσότερη δημοκρατία!

Νέα οικονομικά μέτρα και δημοκρατική νομιμοποίηση

Επιτέλους η "αγωνία" μας έληξε. Τα νέα σκληρά οικονομικά μέτρα είναι πλέον γεγονός και απο εδώ και στο εξής πρέπει, λέει, όλοι μας να βάλουμε πλάτη.

Πραγματικά ελάχιστοι θα αρνούνταν να βάλουν πλάτη σε περίπτωση που οι τελευταίες αποφάσεις είχαν ληφθεί από μία κυβέρνηση, η οποία διαθέτει τη δημοκρατική νομιμοποίηση να το κάνει.

Παραβλέπουμε το γεγονός οτι στην Ελλάδα ο ίδιος ο εκλογικός νόμος επιτρέπει την αμφισβήτηση της δημοκρατικής νομιμοποίησης των εκάστοτε κυβερνήσεων και ξεκινάμε από την παραδοχή ότι μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση νομιμοποιείται να εφαρμόσει το πρόγραμμά της. Σημειώνουμε εδώ ότι τα προεκλογικά προγράμματα των ελληνικών κομμάτων (σε αντίθεση με αυτά των περισσοτέρων ευρωπαϊκών) είναι συνήθως τόσο γενικά και θολά, ώστε να μη δεσμεύουν ουσιαστικά τις κυβερνήσεις.

Αν έρθουμε λοιπόν στη σημερινή κατάσταση, εύκολα παρατηρούμε ότι η σημερινή κυβέρνηση σε βασικούς άξονες των προεκλογικών της δεσμεύσεων παρεκκλίνει σημαντικά . Λαμβάνοντας λοιπόν υπόψη αυτό το δεδομένο μπορούμε να αναρωτηθούμε:

Νομιμοποιούνται οι εκπροσωποι (υπηρέτες) του λαού να αποφασίζουν διαφορετικά από αυτά που τους ανέθεσε ο ίδιος ό λάος; Με άλλα λόγια, γνωρίζουν ότι ο ρόλος τους είναι η υπεράσπιση των συμφερόντων των πολιτων και ότι είναι δέσμιοι των υποσχέσεών τους;

Όσο οι αποφάσεις δε λαμβάνονται με στήριξη της πλειοψηφίας των πολιτών (κάτι που δεν επιτυγχάνεται μόνο μέσω εκλογών), οι πολιτικοί μας δε δικαιούνται να χρησιμοποιούν ως άλλοθι την πλασματική δημοκρατική τους νομιμοποίηση!

Οι "ευρωπαϊκά ασυνείδητοι" απαιτούν ευρωπαϊκή αλληλεγγύη

Ένα παράδοξο φαινόμενο παρατηρούμε τον τελευταίο καιρό: Οι Έλληνες ζητούν, συχνά επιτακτικά ή και επιθετικά, κατηγορώντας για απραξία, από του υπόλοιπους Ευρωπαίους (συν-Ευρωπαίους) επίδειξη αλληλεγγύης, ώστε να καταφέρει η Ελλάδα να ξεπεράσει την υφιστάμενη κατάσταση.

Μέχρι στιγμής δε βλέπετε μάλλον κάτι παράδοξο! Αν σκεφτούμε όμως για λίγο ποιοι είναι αυτοί που ζητούν και από ποιους ζητούν, τότε ίσως το αντιληφθούμε.

Είναι λοιπόν απο τη μία οι Έλληνες. Εκείνοι δηλαδή που θεωρούν τους Ευρωπαίους κάτι ξένο και πολύ διαφορετικό από τους ίδιους, εκείνοι που βάσει ερευνών δε διαθέτουν ευρωπαϊκή συνείδηση (πολλοί τη θεωρούν και κάτι αρνητικό, αφού¨δε μπορεί να υπάρχει κάτι πέρα από την εθνική συνείδηση"), εκείνοι που καθοδηγούνται από τους υποκρινόμενους φιλοευρωπαϊστές, στην πραγματικότητα όμως το λιγότερο ευρωφοβικούς πολιτικούς τους (ευρωφοβικοί συνήθως λόγω άγνοιας), εκείνοι τέλος που βλέπουν το οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης μόνο ως μια ανεξάντλητη πηγή άντλησης χρημάτων (για επιδοτήσεις, αποζημιώσεις, χρηματοδότηση δημοσίων έργων και προγραμμάτων για την προώθηση της επιχειρηματικότητας ή την καταπολέμηση της ανεργίας).

Από την άλλη πλευρά βρίσκονται οι Ευρωπαίοι. Εκείνοι που στην πλειοψηφία τους σκέφτονται τόσο εθνικά, όσο όμως και ευρωπαϊκά, εκείνοι που πολλές φορές απέδειξαν ότι εργάζονται σοβαρά για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, εκείνοι που από τότε που αναντίρρητα δέχτηκαν τη φτωχή Ελλάδα στους κόλπους της ΕΕ, της προσφέρουν αφειδώς οικονομικά πακέτα και πολιτική συμπαράσταση προωθώντας την ανάπτυξή της.

Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση κατηγορούμε τους Ευρωπαίους ότι μας εγκαταλείπουν. Και κυρίως καταφερόμαστε εναντίον της Γερμανίας, ξεχνώντας ότι αυτή εισφέρει στα ευρωπαϊκά ταμεία τα περισσότερα χρήματα από όλα τα υπόλοιπα κράτη, με μάλιστα δυανάλογα προς την οικονομική της δύναμη και τον πληθυσμό της (σε αντίθεση για παράδειγμα με την επίσης ισχυρή Μ. Βρετανία). Για να μην αναφέρουμε και το γεγονός οτι για χάρη της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και μόνο, η Γερμανία δέχτηκε να αντικαταστήσει το ισχυρότατο μάρκο με το ευρώ.

Ας κάνουμε λοιπόν πρώτα την αυτοκριτική μας, ας αντιληφθούμε επιτέλους τι σημαίνει ευρωπαϊκή ενοποίηση και μέτα μπορούμε να επανέλθουμε και να ζητήσουμε αλληλεγγύη!

Μιλώντας πολιτικά

Καλωσήλθατε!!! Νέο πολιτικό blog! Δεν πρόκειται βέβαια για κάτι πρωτότυπο. Προέκυψε όμως από την ανάγκη να μιλήσουμε επιτέλους πολιτικά, αποφεύγοντας, όσο γίνεται, τις συνηθισμένες επιφανειακές κρίσεις. Πεδίο ενασχόλησής μας τόσο η εσωτερική όσο και η εξωτερική πολιτική σκηνή.
Με χαρά και ενδιαφέρον περιμένουμε τα σχόλια και τις παρατηρήσεις σας σε κάθε ανάρτησή μας!